Powstanie

Na początku lat sześćdziesiątych ks. Franciszek Blachnicki zaczął organizować rekolekcje, tzw. oazy, dla grup dziecięcych, następnie dla grup młodzieżowych. Była to młodzież, która należała w parafiach do zespołów Służby Liturgicznej. Pragnienie kontynuowania w parafii doświadczenia wspólnoty chrześcijańskiej wyniesionego z oazy rekolekcyjnej dały początek Ruchowi Żywego Kościoła.

W latach 1970-72 powstaje coraz więcej grup, obok wspólnot Służby Liturgicznej, powstają grupy kapłanów, alumnów, studentów i młodzieży pracującej wywodzące się z oaz rekolekcyjnych dla nich organizowanych.

Powstaje ośrodek w Krościenku, który stopniowo przejmuje funkcję centrali ruchu, przygotowując materiały formacyjne do spotkań oraz organizując Dni Wspólnoty.

Od początku, powstanie i rozwój Ruchu Żywego Kościoła śledzi ks. Karol Wojtyła
(Papież Jan Paweł II). Akceptuje go i ujmuje od razy głęboko i trafnie jego istotę. Przemówienie z dn. 20.09.1972 r. w czasie Dnia Wspólnoty w Poroninie:

„Ruch Żywego Kościoła, to nic innego jak przetłumaczone na język naszego życia katolickiego w Polsce wezwanie Soboru Watykańskiego do pogłębionej i urzeczywistnionej, aż do końca, wiary w Kościół.”

„Ja się bardzo cieszę z tego, że ten ruch zapoczątkował się i się rozwija, z roku na rok coraz pełniej, że ten ruch dojrzewa i utrzymuje swoją tożsamość…

W latach 60. pojawił się znak „Fos-Zoe”- symbol wyrażający postulat jedności Słowa Bożego i życia poddanego wymaganiom Słowa.

Ten ideał wychowawczy Służby Liturgicznej, wkrótce rozwinął się jako zasada metodyczna całego ruchu (chodzi o pedagogię opartą na liturgii) i przybrał jako nazwę Ruchu Światło – Życie.

W 1973 roku zaznaczyły się wyraźnie dwie gałęzie ruchu: oazy studenckie i oazy rodzin. W tym też roku rozpoczęły w Polsce pracę pierwsze kręgi rodzinne.

Członkowie ruchu pragną:

wypełniać nakazy Ewangelii,

żyć w ścisłym związku z Bogiem,

zbliżać się do Boga razem poprzez swoje życie małżeńskie i rodzinne.

W 1976 roku delegacje wspólnot rodzinnych po raz pierwszy wzięły udział w 15-dniowym spotkaniu z Equipes de Notre Damme w Rzymie i Asyżu. Ten ruch powstał we Francji, a jego założyciel to ks. Henri Caffarel.

Główne założenia i metody działania kręgów Domowego Kościoła zostały zaczerpnięte
z 3 źródeł:

Nauki II Soboru Watykańskiego o rodzinie,

Z doświadczeń polskiego ruchu oazowego, z którego wspólnoty kręgi się wyłoniły
i którego częścią pozostają, połączone z nim wspólną nazwą.

Z dorobku grup chrześcijańskich Equipes Notre Damme.

Domowy Kościół przyjmuje założenie, że wzorem jest rodzina i małżeństwo oparte na miłości osobowej i sakramentalnej małżonków i na szacunku do tajemnicy życia i płodności.

Wzorcem dla grupy jest mała wspólnota skupiona w imię Chrystusa i otwarta na Jego działanie i obdarzająca swych członków darem aktywnej miłości.

Szczególnego znaczenia, zwłaszcza w ostatnim czasie nabrał związek wspólnot rodzinnych z Equipes Notre Damme. Oazowy ruch wspólnot rodzinnych pragnie przyswoić sobie wysoki ideał ich duchowości rodzinnej, wzywającej do pełnego życia chrześcijańskiego.

Ideał przyświecający ruchowi Domowego Kościoła jest zbieżny z programem Equipes w następujących punktach: zasadnicza orientacja na dwa przykazania miłości: miłować Boga całym sercem, duszą, umysłem i całą swoją mocą, a bliźniego swego jak siebie samego, szukanie inspiracji w Piśmie Świętym, modlitwa wspólna zwłaszcza spontaniczna o osobista jako źródło odnowy i pogłębienia życia wspólnoty, pełny udział w Eucharystii, otoczenie szczególnym kultem osoby Matki Bożej. Działanie przeciw występującemu modelowi konsumpcyjnego życia, w celu życia w duchu ewangelicznego ubóstwa, wzajemna pomoc w zakresie spraw duchowych i praktyczno-życiowych udzielana przez małżonków w ramach całej wspólnoty rodzin.

Praca roczna opiera się na comiesięcznych spotkaniach w kręgach rodzinnych, które skupiają od 4 do 7 małżeństw (spotkania odbywają się w domach poszczególnych małżeństw). Takie miesięczne spotkanie obejmuje wspólny posiłek bardzo skromny i raczej symboliczny, wspólną modlitwę (różaniec z dopowiedzeniami, uzupełniony spontaniczną modlitwą uczestników). Centralnym punktem spotkania jest dzielenie się Ewangelią, modlitewne, osobiste rozważanie wybranych fragmentów Pisma Świętego. W kolejnym dopiero punkcie spotkania następuje dyskusja, wymiana myśli na wybrany temat, ewentualnie wyjaśnienie wątpliwości, nasuwających się w związku z czytanym tekstem, także dyskusja na wybrany temat studyjny na podstawie literatury wskazanej w materiałach pomocniczych.

Następnie, jako osobny punkt program spotkania, przewiduje się sprawozdanie z podejmowanych na dany miesiąc zobowiązań każdej z par małżeńskich. Tutaj omawiamy trudności, kłopoty, a także sukcesy, które wynikają w toku realizacji tych zobowiązań.

Oprócz comiesięcznych spotkań odbywają się cztery razy w roku spotkania różnych zespołów. Są to Dni Wspólnoty, odbywające się w stałych terminach i obejmujące całe rodziny – rodziców i dzieci.

Małżeństwa uczestniczące w ruchu zobowiązane są poza spotkaniami miesięcznymi do pracy w ciągu kręgu własnej rodziny. I to działanie uważa się za najważniejsze. Jedną
z form tej pracy jest modlitwa rodzinna. Chodzi o właściwe odnajdywanie Boga na co dzień, w codziennych sytuacjach.

Następną jest dialog małżeński, czyli szczera rozmowa między małżonkami, prowadzona co jakiś czas, nastawiona na wnikliwą, spokojną analizę aktualnych problemów małżeńskich i rodzinnych, poprzedzona wspólną modlitwą przypominającą obecność Boga.

Pozostałe zobowiązania to: codzienna modlitwa osobista, czytanie Pisma Świętego, przyjęcie i realizacja reguły życia, uczestnictwo w rekolekcjach.

Obecnie Ruch Domowy Kościół jest najliczniejszym ruchem rodzinnym w Polsce.

W Parafii św.Wojciecha w Malużynie istnieje obecnie jeden krąg Kościoła Domowego. Ten krąg tworzą następujące małżeństwa:

Matuszewska Bożena Teresa

Matuszewski Ireneusz Sylwester

Sabalska Ewa

Sabalski Zbigniew

Sobolewska Małgorzata

Sobolewski Sławomir

Studzińska Ewa

Studziński Roman

Szadkowska Iwona

Szadkowski Krzysztof

Włodarska Bożena

Włodarski Andrzej

Zaangażowanym w pracę nad sobą i w dawanie świadectwa życia chrześcijańskiego życzymy wielu Bożych łask i radości serca.