Historia Liturgicznej Służby Ołtarza

Ministrant – w języku łacińskim oznacza „służyć, pomagać”.

Początków ministrantury możemy się dopatrywać już za czasów Jezusa Chrystusa. W Ewangelii św. Jana czytamy: „Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Jezusa: Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby (…). Jezus wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym” (J 6, 8-9, 11). Tak, więc ów „praministrant” usłużył samemu Zbawicielowi i w ten sposób uczestniczył w cudzie rozmnożenia chleba i ryb, który możemy uważać za zapowiedź Eucharystii.

Trzeba wspomnieć, że od początków chrześcijaństwa biskupi sprawowali Mszę Świętą wraz z asystą liturgiczną. Papież Korneliusz, który zmarł w roku 253, pisze w jednym z listów, że za jego czasów było w Rzymie 46 prezbiterów, 7 diakonów, 42 akolitów, 53 egzorcystów, jak również lektorzy i ostiariusze. Akolici, lektorzy i ostiariusze pełnili wówczas posługę współczesnego ministranta. Byli to przede wszystkim mężczyźni, ale również młodzieńcy i chłopcy. W średniowieczu do Mszy Świętej usługiwali klerycy, a od Soboru Trydenckiego (1545) ministranci.

Urząd ministranta w Kościele został oficjalnie ustanowiony w 1947 roku przez papieża Piusa XII. Wtedy Ojciec Święty wydał encyklikę „Mediator Dei”, która mówi o nauczaniu ministrantów. W tym czasie w Kościele odprawiano Msze Święte w języku łacińskim, gdzie ksiądz był odwrócony tyłem do wiernych. Wówczas służyło tylko dwóch ministrantów, zaś prezbiterium było oddzielone od reszty świątyni. Dopiero Sobór Watykański II (1962-1965) zajął się reformą liturgii i powrócił do starej tradycji Kościoła. Podkreślił rolę ludzi świeckich w sprawowaniu kultu Bożego i powierza na nowo funkcję lektora także osobom świeckim nie posiadających święceń. W konstytucji „Sacrosanctum concilium” (1964) jest napisane, że ministranci spełniają prawdziwą posługę liturgiczną.

Niech świadomość bycia spadkobiercami tak wielowiekowej tradycji, będzie dla współczesnych ministrantów motywacją do wiernej służby Chrystusowi.